(Spoken Poetry)
Nangarap ako ng isang masayang Pamilya. Happy Family kung kami ay tawagin.
Sinikap ko na maging maayos. Ngunit sabi nga nila kung hindi ukol hindi bubukol.
Kung para sayo, para sayo, anuman ang mangyari.
Maraming naganap. Ilang taon din naman ang naging pagsasama.
Kadalasan mga araw naging maligaya dahil kasama sya. Buo ang pamilya.
Pero kahit ano pa ang gawin mo kung magluluko, magluluko, kung mang iiwan iiwanan ka talaga.
Nagmakaawa ka na, nagpakababa pa, sa huli ikaw pa nga ang may sala.
Masyadong masakit hanggang ngayon ramdam na ramdam pa.
Panahon na ang lumipas, mahaba na pala.
Pero damang dama dahil sobrang lalim pala.
Andun ang takot hindi lang para sa sarili pero para rin na rin sa anak
Sa tuwina ang saya parang pilit na lang.
Nakikita mo kasi sa mga mata ng anak mo ang lungkot.
Nararamdaman mo ang kanyang lumbay.
Nasasaktan ka kasi pakiramdam mo parang wala na syang pangarap.
Takot na takot ka na ang tanging nagagawa mo na lang ay umiyak.
Bakit nga ba na ang isang pangarap mo hindi na magawang matupad?
Ano nga ba ang nararapat? Masama ba na mangarap?
Siguro nga mali talaga. Wala sa tagal ng pagsasama.
Kung yon nga hindi naging sapat, ipagpipilitan mo pa ba?
Akala ko okay na ako, hindi pa pala. Bakit ang sakit ramdam na ramdam pa?
Hanggang kailan puso tuluyan na sanang maghilom.
Nakakamiss din pero syempre in denial pa rin.
Sabihin mo man na ikaw ay okay na pero kita naman sa mga mata na hindi pa.
Hanggang Isang Pangarap na nga lang pala talaga.
Comments
Post a Comment